Mama kwijt

Ik ben net klaar met afrekenen in de kringloopwinkel en loop terug naar de speelgoedhoek waar ik Flynn even geleden zei dat ik naar de kassa ging omdat ik nog even naar de andere kringloop wil. Meestal kan hij niet meteen stoppen en zijn we ongeveer tegelijk klaar, vandaag werd hij boos en zei hij dat hij nog niet wilde gaan. Ik zie niemand op de plek waar ik hem eerder zag dus loop terug naar de kassa, misschien hebben we elkaar gekruist. Daar aangekomen hoor ik een vrouw zeggen dat er buiten een meisje is dat erg moet huilen omdat haar mama kwijt is en die mama was net nog in deze winkel. “Dat moet mijn zoon zijn.” zeg ik “Nee hoor het is een meisje.” “Nee nee, iedereen maakt die fout.” En ik loop naar buiten. Een eindje van de winkel zit mijn aapje, in de bakfiets, heel heel heel hard te snikken. Als hij me ziet laat hij me niet meer los. Naast hem staat een andere vrouw. Ik bedank de vrouwen en knuffel mijn kleuterkindeke. Hij vertelt me dat hij me niet zag bij de kassa (blijkbaar liep hij voor de verandering meteen achter me aan terwijl ik nog even twee tellen bij een schap stond te kijken) en dacht dat ik alleen naar de andere winkel was gegaan. “Ik dacht ik wacht in de bakfiets, want die andere winkel is ver weg, dus dan zou je wel hier komen. En toen zei ik tegen die mevrouwen dat mijn mama kwijt was en dat mijn mama Jeanique heet.” Hikkend en snikkend vertelt hij mij zijn gedachten in die voor hem bange minuten. En ik denk alleen maar “Zo groot. Zo trots.” hij kon in zeven sloten tegelijk lopen, maar besloot op een vast punt op me te wachten. Hij vroeg om hulp. Hij noemde mijn naam. Dingen die we nooit eerder bespraken, want we raakten elkaar nooit eerder kwijt. We aten snel een ijsje tegen de schrik en spraken af nooooooit meer zonder elkaar een winkel te verlaten.